Okolic@ Strona G³ówna Okolic@
Forum spo³eczno¶ci lokalnych

FAQFAQ  SzukajSzukaj  U¿ytkownicyU¿ytkownicy  GrupyGrupy
RejestracjaRejestracja  ZalogujZaloguj

Poprzedni temat «» Nastêpny temat
Iskander Achmatowicz
Autor Wiadomo¶æ
OsieckiBogus³aw 

Do³±czy³: 18 Pa¼ 2008
Posty: 754
Sk±d: Radziwie
Wys³any: Czw Sie 20, 2015 21:02   Iskander Achmatowicz

GRZEGORZ GO£ÊBIEWSKI

POR. ISKANDER ACHMATOWICZ -
TATAR W OBRONIE P£OCKA W 1920 R.
Abstrakt

Por. I.Achmatowicz w I wojnie ¶wiatowej s³u¿y³ w armii rosyjskiej, a nastêpnie w muzu³mañskich oddzia³ach atybolszewickich na Kaukazie. Nastêpnie zg³osi³ siê do s³u¿by w Wojsku Polskim i trafi³ do Tatarskiego pu³ku u³anów, z którym walczy³ w wojnie polsko – bolszewickiej. Szczególnie wyró¿ni³ siê w obronie P³ocka w sierpniu 1920 r., za co rok pó¼niej zosta³ odznaczony przez marsza³ka J.Pi³sudskiego Krzy¿em Walecznych. Po demobilizacji w lipcu 1921 r. zamieszka³ na Kresach, a w nastêpnych latach by³ powo³ywany na æwiczenia wojskowe w 13 pu³ku u³anów.

S³owa kluczowe
Wojna polsko – bolszewicka, obrona P³ocka w 1920 r., Tatarski pu³k u³anów, por. Iskander Achmatowicz

1. S³u¿ba w armii rosyjskiej i formacjach antybolszewickich 1917 - 1920

Por. Iskander Achmatowicz jest postaci± o wyj±tkowo barwnym ¿yciorysie. Urodzi³ siê 9 wrze¶nia 1896 r. w Bergaliszkach na Wileñszczy¼nie w dosyæ zamo¿nej rodzinie tatarskiej. Jego ojciec by³ wiceprezesem S±du Apelacyjnego w Wilnie. W domu pobiera³ prywatne lekcje, a po skoñczeniu 5-klasowego gimnazjum wst±pi³ do rosyjskiego Korpusu Paziów, koñcz±c 1 lutego 1917 r. z wyró¿nieniem wydzia³ kawaleryjski. W stopniu chor±¿ego (proporszczyka) otrzyma³ przydzia³ do elitarnego 4 Lejbgwardyjskiego Pu³ku Strzelców im. Rodziny Cesarskiej. 17 lutego 1917 r. rozpocz±³ s³u¿bê jako m³odszy oficer w oddziale konnych zwiadowców. 9 kwietnia stan±³ na czele tego¿ oddzia³u, a 17 sierpnia 1917 r. zosta³ dowódc± kompanii. Do pa¼dziernika 1917 r. walczy³ z Niemcami na Ukrainie w rejonie Brze¿an, Ka³usza, Monasterzysk i Buczacza. W tym czasie awansowa³, najpierw do stopnia podporucznika (1 maja 1917 r.), a wkrótce – porucznika (1 pa¼dziernika1917 r.).
5 pa¼dziernika 1917 r. oddelegowany zosta³ do korpusu, który mia³ byæ przerzucony do sojuszniczej Francji. Jednak wobec zaniechania przez rosyjskie dowództwo tych planów, 17 pa¼dziernika skierowano go na front turecki do Pu³ku Nie¿gorodzkich Dragonów, wchodz±cego w sk³ad Konnego Korpusu Dagestañskiego. Z tego przydzia³u nie by³ zadowolony, poniewa¿ musia³ walczyæ ze swymi pobratymcami – muzu³manami. Wkrótce jednak pojawili siê nowi przeciwnicy, tzn. oddzia³y bolszewickie, z którymi walczy³ od listopada 1917 r. w rejonie W³adykaukazu, zajmuj±c m.in. miasta Chasan-Jurt i Pietrowsk.
W marcu 1918 r. na wiadomo¶æ o rzezi Tatarów przez Ormian, s³u¿±c w oddziale kumyckim na rozkaz rz±du dagestañskiego ruszy³ na Baku, jednak po drodze oddzia³ zaatakowany zosta³ przez si³y bolszewickie, które zmusi³y go do powrotu w góry. W maju i czerwcu 1918 r. wraz z grup± oficerów muzu³mañskich przedosta³ siê przez Czeczeniê i Inguszetiê do W³adykaukazu, kontynuuj±c boje z bolszewikami. I znowu przewaga bolszewików i wyczerpanie amunicji zmusi³y jego oddzia³ do powrotu w góry.
Jak zapisa³ w ankiecie o przebiegu s³u¿by „widz±c uciemiê¿enie ludno¶ci muzu³mañskiej w pó³nocnej czê¶ci Kaukazu i przewa¿aj±ce si³y bolszewickie, zaniechali¶my zaczepek, powracaj±c w góry, a poniewa¿ [...] nie mia³em mo¿no¶ci powrotu do kraju, na Litwê, wiêc powzi±³em [my¶l - G.G.] uczestniczyæ w kampanii przeciwbolszewickiej w szeregach Ochotniczego Oficerskiego Oddzia³u Terskiego Kraju [...]”.
W ci±gu kolejnych miesiêcy – od 24 lipca do 6 grudnia 1918 r. - bra³ udzia³ w szeregu bitew i potyczek z oddzia³ami Armii Czerwonej w rejonie Groznego i Nalczyku w Czeczenii i na Kubaniu. W walkach tych by³ kilkukrotnie ranny, zapad³ na tyfus plamisty i powrotny oraz zapalenie nerek. Za zas³ugi w bojach 27 listopada 1918 r. zosta³ awansowany do rangi sztabskapitana (podrotmistrza). Po powrocie do zdrowia 1 kwietnia 1919 r. zosta³ delegowany do Turkiestanu w celu organizacji partyzantki do walki z bolszewikami. Do lipca 1919 r. walczy³ na czele zorganizowanego przez siebie oddzia³u z bolszewikami w rejonie Samarkandy. Po bitwie pod Aszchabadem jego oddzia³ zmuszony by³ cofn±æ siê do Krasnowodska nad Morzem Kaspijskim, sk±d przeprawi³ siê do Dagestanu. Tam dowiedzia³ siê o sukcesach Armii Ochotniczej gen. Antona Denikina na Ukrainie. Stwarza³o to mo¿liwo¶æ powrotu na Litwê. Jednak po dotarciu do Charkowa okaza³o siê, ¿e dalsza podró¿ jest niemo¿liwa. W tej sytuacji zg³osi³ siê do Armii gen. A. Denikina, tym bardziej, ¿e walczy³ w niej jego rodzimy 4 Pu³k Lejbgwardii, w którym toczy³ boje w I wojnie ¶wiatowej.
Jako oficer o bogatym do¶wiadczeniu wojennym, zas³u¿ony w walce z bolszewikami, mianowany zosta³ najpierw dowódc± kompanii, a nastêpnie 24 listopada 1919 r. dowódc± konnicy pu³kowej. 5 grudnia 1919 r. awansowa³ do stopnia kapitana (rotmistrza). W Armii gen. A. Denikina stoczy³ 26 bitew i potyczek z Armi± Czerwon±. Wkrótce jednak sukcesy Armii Ochotniczej siê skoñczy³y i w beznadziejnej sytuacji swojego oddzia³u 12 marca 1920 r. ko³o Kamieñca Podolskiego przedar³ siê na stronê polsk± i ze swoim oddzia³em odda³ siê do dyspozycji polskich w³adz wojskowych..

2. Pocz±tek s³u¿by w Wojsku Polskim i udzia³ w obronie P³ocka 18-19 sierpnia 1920 r.

W tym czasie by³ ju¿ pe³nowarto¶ciowym oficerem o wielkim do¶wiadczeniu wojennym, zdobytym w walkach z Niemcami i Armi± Czerwon±. Za waleczno¶æ kilkukrotnie zosta³ odznaczony: w kwietniu 1917 r. otrzyma³ order ¦w. Stanis³awa 3 stopnia z mieczami i kokard±, w sierpniu 1917 r. – orê¿ ¦w. Jerzego, w lipcu 1917 r. przedstawiony zosta³ do angielskiego odznaczenia Militaire Crose, w listopadzie 1918 r. otrzyma³ Krzy¿ ¦w. Jerzego. Biegle zna³ cztery jêzyki obce: rosyjski, francuski, niemiecki i kumycki.
Wydawaæ by siê mog³o, ¿e oficer z takim dorobkiem powinien byæ natychmiast przyjêty do Wojska Polskiego, widocznie jednak s³u¿ba w niezbyt Polsce przychylnej Armii Ochotniczej gen. A. Denikina nie dzia³a³a na jego korzy¶æ. Do Wojska Polskiego przyjêty zosta³ dopiero 8 lipca 1920 r. po wstawiennictwie jego ojca u Generalnego Inspektora Jazdy. Mimo posiadania stopnia rotmistrza (kapitana), zweryfikowano go w stopniu porucznika, co musia³o byæ dla niego sporym rozczarowaniem. Zgodnie z w³asnym i swego ojca ¿yczeniem trafi³ do Tatarskiego Pu³ku U³anów im. Pu³kownika Mustafy Achmatowicza.
Wkrótce potem pu³k zosta³ wycofany z frontu i skierowany do P³ocka. Transportem kolejowym dojecha³ do Kutna, sk±d 23 lipca wieczorem marszem pieszym dotar³ do P³ocka, wzmacniaj±c obsadê przedmo¶cia p³ockiego i wkrótce wszed³ w sk³ad Grupy Dolnej Wis³y gen. Miko³aja Osikowskiego.
Por. I. Achmatowicz dowodzi³ w tym czasie 3 szwadronem, który ³±cznie z 4 szwadronem tworzy³ II dywizjon pu³ku pod dowództwem rtm. Romualda Boryckiego. Jednostka ta podlega³a bezpo¶rednio dowódcy przedmo¶cia mjr. Januszowi Mo¶cickiemu i by³a u¿ywana do prowadzenia wypadów zwiadowczych na przedpole. Dziêki temu dowództwo Grupy Dolnej Wis³y i odcinka p³ockiego otrzymywa³o informacje o zbli¿aniu siê do miasta oddzia³ów Armii Czerwonej.
O jednym z takich wypadów pisze I. Achmatowicz w swoich wspomnieniach. 16 sierpnia 1920 r. wieczorem podjazd w sile 6 ludzi pod jego dowództwem wyruszy³ w kierunku P³oñska w celu nawi±zania ³±czno¶ci z jednostk± polskiej kawalerii, która z Modlina posuwa³a siê na ty³y 4 Armii bolszewickiej Aleksandra Szuwajewa. Zachowuj±c du¿± ostro¿no¶æ i omijaj±c w ciemno¶ci niezidentyfikowany oddzia³ rosyjski podjazd we wsi Blichowo na pó³nocny – wschód od P³ocka spotka³ 211 ochotniczy pu³k u³anów mjr. W³adys³awa D±mbrowskiego8. Po uzyskaniu informacji o sytuacji wojennej od jednego z oficerów pu³ku nastêpnego dnia rano podjazd wróci³ do P³ocka.
W tym czasie gen. M. Osikowski otrzyma³ od dowódcy 5 Armii polskiej gen. W. Sikorskiego rozkaz zaatakowania nieprzyjaciela na przedpolu P³ocka. I choæ poranny atak 17 sierpnia nie przyniós³ spodziewanych rezultatów, mia³ byæ ponowiony 18 sierpnia wiêkszymi si³ami. II dywizjon Tatarskiego p. u³., a wiêc i 3 szwadron por. I. Achmatowicza – mia³ wspieraæ i ubezpieczaæ lewe skrzyd³o natarcia na Trzepowo, prowadzonego przez batalion 6 pp Leg. i spieszony szwadron Tatarskiego p. u³.
18 sierpnia 1920 r. rano, kiedy zaczê³o siê polskie natarcie oddzia³ rtm. R. Boryckiego skierowa³ siê na zachód, za rogatki dobrzyñskie, jednak zosta³ zatrzymany silnym ogniem karabinów maszynowych. W celu wyja¶nienia sytuacji dowódca dywizjonu wys³a³ patrol pod dowództwem por. I. Achmatowicza. Ten wkrótce wróci³ melduj±c, ¿e od strony Dobrzynia wzd³u¿ Wis³y zbli¿aj± siê do P³ocka du¿e si³y bolszewickiej kawalerii.
Maj±c zbyt szczup³e si³y, aby wspieraæ natarcie na Trzepowo, w silnym ogniu ckm-ów dywizjon rtm. R. Boryckiego cofn±³ siê na liniê okopów na przedpolu, zajmowanych jeszcze niedawno przez kompaniê 10 pp. Por. I. Achmatowicz z rtm. R. Boryckim stali siê biernymi ¶wiadkami zag³ady batalionu 6 pp Leg. i pieszego szwadronu Tatarskiego p.u³. Wobec coraz silniejszego nacisku nieprzyjaciela nie pozosta³o nic innego, jak wycofaæ siê do miasta.
Wed³ug s³ów I. Achmatowicza „[...] w mie¶cie panuje straszny pop³och, wszystko d±¿y do mostu. Ostrzeliwuj±c siê wpadamy na plac obok parku i ko¶cio³a, ostatni punkt oparcia, a tam dalej ma³a przestrzeñ dzieli nas od mostu. Koniowodni i artyleria w galopie zje¿d¿aj± do mostu, stwarza to jeszcze wiêkszy pop³och. Kozacy tymczasem s± ju¿ na placu i z koni strzelaj± do nas, przy czym jeden z nich , znajduj±c siê w odleg³o¶ci 50 kroków, strzela raz po raz, mierz±c we mnie. Odpowiedzia³em mu tym samym, strzelaj±c kilkakrotnie doñ i k³ad±c go trupem [...]. Pozostawanie na placu stwarza straszne niebezpieczeñstwo i garstki ludzi zaczynaj± uciekaæ w kierunku mostu; nie ma ¿adnego oddzia³u, który by stawia³ opór bolszewikom. Rozgrywaj± siê straszne sceny paniki. Widzia³em oficera piechoty, który w ucieczce zrzuci³ czapkê i zerwa³ szlify, a nastêpnie zdj±³ mundur. Stara³em siê go zatrzymaæ, lecz bezskutecznie”.
W tej sytuacji na pl. Kanonicznym zebra³a siê grupa oficerów, którzy zaczêli opanowywaæ panikê i organizowaæ opór. Wed³ug rtm. R. Boryckiego – oprócz niego – byli to: mjr J. Mo¶cicki i jego adiutant por. Feliks Waluszewski, por. ¿and. Edward Czuruk, kpt. Albert de Buré. Na rozkaz rtm. R. Boryckiego por. I. Achmatowicz spo¶ród 10-14 u³anów i zatrzymanych ¿o³nierzy utworzy³ improwizowany oddzia³, który zaj±³ pozycje w parku obok katedry, broni±c w ten sposób podej¶cia do mostu. W zatrzymywaniu ¿o³nierzy pomaga³a mu 16-letnia sanitariuszka Janina Landsberg - ¦mieciuszewska.
Nastêpnie – zostawiaj±c tê placówkê – na czele 14 ludzi z podniesionym z ulicy porzuconym karabinem maszynowym ruszy³ na prawe skrzyd³o obrony, na ul. Warszawsk±. Po utworzeniu improwizowanej barykady zablokowa³ dostêp do mostu od wschodu. W czasie wymiany strza³ów jeden u³an zgin±³, a drugi zosta³ ranny. Placówkê uda³o siê utrzymaæ, jednak ¿o³nierze wykazywali silne zdenerwowanie. Pchor. Musia³ zwróci³ siê nawet do por. I. Achmatowicza, by ten zdj±³ gwiazdki z munduru, bo w przypadku trafienia do niewoli zostan± na pewno rozstrzelani. I. Achmatowicz propozycjê zdecydowanie odrzuci³, obawiaj±c siê o morale ¿o³nierzy.
Wkrótce obsada barykady zosta³a wzmocniona plutonem u³anów, przys³anym przez rtm. R. Boryckiego, a z nastaniem zmroku walki wygas³y. Czerwonoarmi¶ci zajêli siê gwa³tami i rabowaniem ludno¶ci cywilnej w zajêtej czê¶ci miasta. W nocy zza mostu nadesz³y posi³ki i barykadê przejêli ¿o³nierze z batalionu 102 pu³ku strzelców podhalañskich. I.Achmatowicz ze swoimi lud¼mi móg³ siê ewakuowaæ na lewy brzeg Wis³y, unosz±c ze sob± cia³o zabitego u³ana. Po nieustannie ostrzeliwanym mo¶cie, chowaj±c siê za ustawione beczki ze smo³± bez strat uda³o im siê doj¶æ do Radziwia. Tam wzmocnili si³y, bêd±ce w rezerwie. W ten sposób por. Iskander Achmatowicz zakoñczy³ swój udzia³ w obronie P³ocka.
Wkrótce zas³ugi Tatarskiego pu³ku u³anów i por. I. Achmatowicza w walce z nieprzyjacielem sta³y siê powszechnie znane. 25 sierpnia 1920 r. zosta³ wymieniony w¶ród najbardziej dzielnych obroñców w po¿egnalnym rozkazie mjr. J. Mo¶cickiego po likwidacji przedmo¶cia p³ockiego. Wspomnia³ go tak¿e ks. Ignacy Lasocki w krótkim tek¶cie powtórnie wymieniaj±cym osoby ju¿ docenione przez J. Mo¶cickiego oraz od siebie podkre¶laj±c postawê u³anów tatarskich.
I. Achmatowicz wspomina tak¿e, ¿e zosta³ uhonorowany wpisem do ksiêgi pami±tkowej miasta, a na pami±tkê podarowa³ Muzeum Ziemi P³ockiej lancê z proporcem Tatarskiego pu³ku u³anów. Istotnie, w ksiêdze pami±tkowej Towarzystwa Naukowego P³ockiego znajduje siê wpis: „Iskander Achmatowicz, Porucznik Tatarskiego pu³ku u³anów im. Achmatowicza, Wileñskiej ziemi, Oszmiañskiego powiatu, maj±tku Tenukowczizna [sic!]”, a w Muzeum Mazowieckim do dzisiaj znajduje siê lanca z oryginalnym proporcem pu³ku.
Badacz dziejów polskich Tatarów Piotr Borawski pisze, ¿e por. I. Achmatowiczowi dziêkowa³ Magistrat m. P³ocka oraz biskup Antoni J. Nowowiejski, a wojnê zakoñczy³ z krzy¿em Virtuti Militari. Jak dotychczas, ¿adna z tych informacji nie znalaz³a potwierdzenia. Wiadomo jedynie, ¿e zosta³ odznaczony Krzy¿em Walecznych, choæ wniosek odznaczeniowy w Centralnym Archiwum Wojskowym w Warszawie siê nie zachowa³.

3. Dalsza s³u¿ba w Wojsku Polskim po 19 sierpnia 1920 r.

Tymczasem 18 sierpnia 1920 r. rozkazem Ministerstwa Spraw Wojskowych Tatarski pu³k u³anów zosta³ rozwi±zany. Powodem móg³ byæ niski stan koni i ma³y odsetek rodowitych Tatarów. W zwi±zku z tym por. I. Achmatowicz wraz z ca³ym pu³kiem zosta³ przydzielony do szwadronu zapasowego 13 p. u³. Wileñskich. Jednak Tatarzy polscy nie pogodzili siê z likwidacj± pu³ku. Do marsza³ka J. Pi³sudskiego uda³a siê delegacja z prezesem Zwi±zku Tatarów Polski, Ukrainy, Litwy i Bia³orusi Aleksandrem Achmatowiczem z pro¶b± o sformowanie nowej jednostki kawalerii na bazie rozwi±zanego pu³ku. Po wyra¿eniu zgody przez Naczelnego Wodza powsta³ Dywizjon Muzu³mañski pod dowództwem Azerbejd¿anina rtm. Bohajedyna Emira Hassana Chursza (vel Churszy³owa). W ten sposób od 16 wrze¶nia 1920 r. por. I. Achmatowicz znalaz³ siê w Dywizjonie jako dowódca 2 szwadronu. Dywizjon zosta³ przydzielony do 18 Dywizji Piechoty gen. Franciszka Krajowskiego. 30 wrze¶nia 1920 r. wyjecha³ wprawdzie z Kro¶niewic na front, jednak z powodu zawarcia rozejmu nie zd±¿y³ ju¿ wzi±æ udzia³u w powa¿niejszych walkach.
Po przej¶ciu do Dywizjonu Muzu³mañskiego jego dowódca wystawi³ por. I. Achmatowiczowi nastêpuj±c± opiniê: „[...]energiczny, odznacza siê wielk± dba³o¶ci± i troskliwo¶ci± o potrzeby powierzonego sobie szwadronu, zupe³nie odpowiada temu stanowisku”. Gen. F. Krajowski dopisa³ „Ma³o mi znany, zdaje siê byæ bardzo dobrym oficerem kawalerii”.
Po kilku miesi±cach otrzyma³ ju¿ bardziej szczegó³ow± opiniê, gdzie rtm. B. Churszy³ow napisa³, ¿e jest zrównowa¿ony i inteligentny, wobec podw³adnych wymagaj±cy, wobec prze³o¿onych karny i zdyscyplinowany, a wobec kolegów - taktowny. W boju - ze szczególnym uwzglêdnieniem od 4 lipca 1920 r. - „swoj± osobist± odwag± zawsze porywa³ swych podkomendnych”. Bior±c to wszystko pod uwagê „w zupe³no¶ci nadaje siê na stanowisko dcy szwadr.”. Powy¿sze opinie potwierdzi³ dowódca 18 DP, dodaj±c „dobry oficer”.
Jesieni± 1920 r. Dywizjon Muzu³mañski zwiêkszy³ swój stan osobowy w wyniku przy³±czenia do niego dwóch oddzia³ów tatarskich, przydzielonych dotychczas do innych jednostek. 28 pa¼dziernika w³±czono do niego oddzia³ ppor. Gucjewa, a 21 listopada – oddzia³ ppor. Wasana Bek Totjewa. Dziêki temu Dywizjon osi±gn±³ stan ponad 400 u³anów.
Ju¿ po zawarciu rozejmu w wojnie polsko – bolszewickiej Dywizjon Muzu³mañski, a wiêc i por. I. Achmatowicz bra³ udzia³ w rozbrajaniu bia³oruskich oddzia³ów gen. Stanis³awa Bu³ak – Ba³achowicza, które próbowa³y kontynuowaæ walkê z Armi± Czerwon± po zawarciu rozejmu. Przyparte jednak do linii demarkacyjnej, musia³y j± przekroczyæ i z³o¿yæ broñ.
10 grudnia 1920 r. do Dywizjonu rtm. B. Churszy³owa wcielono dywizjon 3 pu³ku strzelców konnych. Wymusi³o to now± organizacjê jednostki. Po³±czone oddzia³y utworzy³y I dywizjon 3 psk pod dowództwem rtm. B.Churszy³owa. Por. I.Achmatowicz w nowej formacji zosta³ dowódc± szwadronu technicznego.
10 kwietnia 1921 r. I. Achmatowicz przyjecha³ do P³ocka na uroczysto¶æ odznaczenia obroñców miasta. Z r±k marsza³ka J.Pi³sudskiego otrzyma³ Krzy¿ Walecznych, a adiutant Naczelnego Wodza p³k Boles³aw Wieniawa – D³ugoszowski z³o¿y³ mu gratulacje i wrêczy³ legitymacjê Krzy¿a.
Tymczasem 6 lipca 1921 r. w wyniku demobilizacji I dywizjon 3 psk zosta³ zredukowany do jednego szwadronu pod dowództwem rtm. Dackiewicza. Por. I. Achmatowicz po demobilizacji zamieszka³ na Kresach w maj±tku Pernikowszczyzna w powiecie Wo³o¿yn, pozostaj±c oficerem rezerwy 13 pu³ku u³anów Wileñskich, w którym zachowano szwadron tatarski.
Jako oficer rezerwy powo³ywany by³ co jaki¶ czas na æwiczenia, po których zachowa³y siê charakterystyki s³u¿bowe, wystawiane przez prze³o¿onych. Doceniaj±c jego walory charakteru, wiedzê wojskow± i do¶wiadczenie wojenne oceniali go bardzo wysoko. W wiêkszo¶ci ocenianych kategorii otrzyma³ najwy¿sze oceny. Po æwiczeniach w 1927 r. w poszczególnych rubrykach czytamy:
zalety osobiste – ustalony charakter o wrodzonych trwa³ych zasadach moralnych,
zdolno¶ci fizyczne – b. dobrze fizycznie rozwiniêty, o dobrym wygl±dzie zewnêtrznym ,
inteligencja – nabyta przez wykszta³cenie i wrodzona (b.du¿a),
ogólna warto¶æ s³u¿by – wiadomo¶ci fachowe posiadane i utrwalane podczas przeszkolenia wystarczaj±, aby dowodzi³ plunonem. ¯eby [wykazywa³ siê – G.G.] trochê wiêkszym zainteresowaniem do s³u¿by [.?.] móg³by siê nadawaæ na dowódcê szwadronu na wojnie”.
Pod t± opini± podpisa³ siê nieznany nam z nazwiska dowódca szwadronu [Gienut- ?]. Dowódca 13 p.u³. p³k Kunicki zgodzi³ siê z opini± i dopisa³: „Nieznaczne braki wyszkolenia”.
Rok pó¼niej w opinii potwierdzonej przez nowego dowódcê pu³ku – p³k. SG Adama Korytkowskiego napisano:
zalety osobiste - Du¿a ambicja pracy, sprawiedliwy dla podw³adnych, kole¿eñski,
inteligencja – bardzo du¿a,
ogólna warto¶æ s³u¿by – posiada du¿o do¶wiadczenia wojennego, dobry instruktor i wychowawca
wniosek na przydatno¶æ w s³u¿bie – W zupe³no¶ci odpowiada na stanowisko dowódcy plutonu. Na wy¿sze nie!
Ogólna ocena – b. dobry”.
Po æwiczeniach latem 1932 r. otrzyma³ ostatni± znan± nam opiniê personaln±. W poszczególnych rubrykach anonimowy oceniaj±cy napisa³:
„- zalety osobiste – solidny cz³owiek o wyrobionym charakterze i szlachetnych zasadach ¿yciowych. Lojalny w stosunku do w³adz i pañstwa. Dba³y o byt ¿o³nierzy, wysoce kole¿eñski, wymagaj±cy w stosunku do s³u¿by,
- wniosek na przydatno¶æ w s³u¿bie – w zupe³no¶ci odpowiada na stanowisko dowódcy plutonu, nadaje siê na dowódcê szwadronu w czasie wojny,
- ogólna ocena – b. dobry oficer kawalerii”.
Na tym koñczy siê nasza wiedza na temat s³u¿by wojskowej por. Iskandera Achmatowicza. Nie wiemy jakie by³y jego dalsze losy, czy walczy³ w wojnie 1939 r., czy pozosta³ na Kresach i czy prze¿y³ okupacjê sowieck± i niemieck±. Jego nazwiska brakuje w¶ród ofiar Katynia, Charkowa i Tweru. Byæ mo¿e uda siê jeszcze trafiæ na jego ¶lad i dopisaæ kolejne fakty z jego ¿ycia.
 
 
Wy¶wietl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie mo¿esz pisaæ nowych tematów
Nie mo¿esz odpowiadaæ w tematach
Nie mo¿esz zmieniaæ swoich postów
Nie mo¿esz usuwaæ swoich postów
Nie mo¿esz g³osowaæ w ankietach
Nie mo¿esz za³±czaæ plików na tym forum
Mo¿esz ¶ci±gaæ za³±czniki na tym forum
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  

Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group
Strona wygenerowana w 0,08 sekundy. Zapytañ do SQL: 13